veganlık ve aile

Merhaba

Bu başlığı biraz içimi dökmek için yazıyor bile olabilirim.Hangi kategoriye koyacağımı bilemedim. 10 yılı aşkın süredir ailemden uzakta yaşıyorum. Babam balık aşçısı, annem ev hanımı. 10 gündür onların yanındayım bu gece son gece artık dönüyorum. Vegan olduktan sonra ilk defa onların yanında bu kadar uzun süre kaldım.Hem onlar açısından hem benim açımdan çok zor bir 10 gündü.

Vejeteryan olmamı bir kusur olarak gören ailem vegan olmamı hiç onaylamadı haliyle. Benim iyiliğim için istiyorlardı belki ama ben anlatmaya çalıştıkça iyice yüklendiler. Belki başkalarıda bu aşamalardan geçmiştir ama ben gerçekten yoruldum.

Normalde dalga geçenlerle, kendi savunma mekanizmasını kuranlarla tartışmaya bile girmeyen bir veganım. Soranlara “ben kendime veganım, istersen sana okuman ve izlemen için kaynak verebilirim “deyip geçiyorum. 10 gündür konuşuyoruz ve babam bugün ben gidiyorum diye balık pişirdi. Hiç bir şey anlatamadan dönüyorum:) güzel bir sınav oldu benim için. Artık onların yaşadığım yere gelmeleri bize daha iyi gelecek sanırım.

Teşekkürler?

Beni çok yoran bir konu. Ne kadar belgesel de izletmiş, ne kadar uzmanların değindiği yazıları da okutsam asla dinlemiyorlar. İtinayla sadece ot yediğimi düşünen bir kısımları da var tabii. Babamın yurtdışındaki eğitimimden eve geldiğimde ağzıma sucuk sokmaya çalışması gibi olaylar da yaşanmadı değil. Zor işler bunlar zor.

en başlarda şaşırmaları ve sağlık endişesi vb konularla ilgili verdikleri tepkiyle beni de biraz zorlar gibi oldu. anlattıkça anlattım tabi ki ama pek fayda etmedi, kendileri görmeleri gerekti. yıllar geçtikce sağlığımda herhangi bir problem olmadı ve sonucunda ailem de durumu iyice kabullenmeye başladı. şimdi hiç konusu bile açılmıyor, iyi olduğumu görüyorlar ama hala muazzam bir direniş gösteriyorlar fikri benimseyip uygulama kısmında.

zor olsa gerek. şanslıyım sanırsam ben. bizimkilere vegan olduğumu söyleyince en ufak problem çıkmadı. hatta benim yaşantıma da saygı gösterdiler, ona göre de yemekler hep hazır oldu.

Sorunlu bir başlangıç oldu benim için fakat zamanla neden olduğumu tam olmasa da en azından ana fikrini anlatabildiğimi düşünüyorum ki, artık kabullenmiş durumdalar..

vegan oluşumla ilgili en huzurlu olduğum ortam ailemin yanı. yanlarındayken menü bana göre planlanıyor. ama ikinci bir aile olarak gördüğüm arkadaşlarımdan oluşan ve gerçek ailemden daha sık bir arada bulunduğum yakın çevrem bazen beni çok şaşırtıyor. üzerime konan bir böceği öldürmeden uzaklaştırmaya çalışıyorum diye 'off o kadar da vegan olma yaa' diye manasızca çıkışan bir en yakın arkadaş cidden moral bozabiliyor.. her konuda açık fikirli, destekleyici, vegan oluşum konusunda da birçok yönden destek veren insanların arada bir verdikleri bu arızayı nasıl karşılamalıyım bilemiyorum..

şanslı olduğum bir konu, başta besin değerinden kaynaklı annem -konu hakkında bilgisi olmadığı için- endişe etse de kısa süre sonra bak sana vegan şunu yaptım vegan bunu yaptım demeye başladı. ailem konusunda şanslıyım.

6 yılın sonunda annem sosyal yiyici oldu. Dışarda arkadaşlarıyla yiyor ama evde yemiyor. Tabi bu aşamaya bile gelene kadar eti mikserden geçirip çorbaya katmalar mı dersin, doğum günümde balık yapmalar mı...
Ben sosyal medya sayesinde üstesinden geldim. Onu veganlıkla ilgili sayfalara üye yaptım.

Eskiden her et yemek istediğimde "bamyada da aynı vitaminler var kızım daha sağlıklı" gibi argümanlarla et yemem engellendiği için vejeteryan olduğumda sorun çıkmadı ailemden.
Vegan olduğumda her hafta 5 kilo yoğurt tüketen ailem ise öleceğimi düşündü hep ama pek karşı çıkmalar zorla yoğurt yedirmeye çalışmalar olmadı, farklı şehirlerde yaşadığımız içinde sorun olmadı pek. Tatilde yanlarına geldiğimde ise annem beni kan testi yaptırmaya gönderdi direk, ailecek demir eksikliğimiz olduğu halde benim b12 dışında bütün değerlerim normal çıktı. Bir daha veganlığım hakkında yorum yapmadılar ondan sonra

Karma karışık.. evlatlarinin aç kalmasina dayanamayip yemek yapiyorlar ancak felsefi açıdan karşılar..