veganlık ve aile

Merhaba

Bu başlığı biraz içimi dökmek için yazıyor bile olabilirim.Hangi kategoriye koyacağımı bilemedim. 10 yılı aşkın süredir ailemden uzakta yaşıyorum. Babam balık aşçısı, annem ev hanımı. 10 gündür onların yanındayım bu gece son gece artık dönüyorum. Vegan olduktan sonra ilk defa onların yanında bu kadar uzun süre kaldım.Hem onlar açısından hem benim açımdan çok zor bir 10 gündü.

Vejeteryan olmamı bir kusur olarak gören ailem vegan olmamı hiç onaylamadı haliyle. Benim iyiliğim için istiyorlardı belki ama ben anlatmaya çalıştıkça iyice yüklendiler. Belki başkalarıda bu aşamalardan geçmiştir ama ben gerçekten yoruldum.

Normalde dalga geçenlerle, kendi savunma mekanizmasını kuranlarla tartışmaya bile girmeyen bir veganım. Soranlara “ben kendime veganım, istersen sana okuman ve izlemen için kaynak verebilirim “deyip geçiyorum. 10 gündür konuşuyoruz ve babam bugün ben gidiyorum diye balık pişirdi. Hiç bir şey anlatamadan dönüyorum:) güzel bir sınav oldu benim için. Artık onların yaşadığım yere gelmeleri bize daha iyi gelecek sanırım.

Teşekkürler?

Beni çok yoran bir konu. Ne kadar belgesel de izletmiş, ne kadar uzmanların değindiği yazıları da okutsam asla dinlemiyorlar. İtinayla sadece ot yediğimi düşünen bir kısımları da var tabii. Babamın yurtdışındaki eğitimimden eve geldiğimde ağzıma sucuk sokmaya çalışması gibi olaylar da yaşanmadı değil. Zor işler bunlar zor.

vegan oluşumla ilgili en huzurlu olduğum ortam ailemin yanı. yanlarındayken menü bana göre planlanıyor. ama ikinci bir aile olarak gördüğüm arkadaşlarımdan oluşan ve gerçek ailemden daha sık bir arada bulunduğum yakın çevrem bazen beni çok şaşırtıyor. üzerime konan bir böceği öldürmeden uzaklaştırmaya çalışıyorum diye 'off o kadar da vegan olma yaa' diye manasızca çıkışan bir en yakın arkadaş cidden moral bozabiliyor.. her konuda açık fikirli, destekleyici, vegan oluşum konusunda da birçok yönden destek veren insanların arada bir verdikleri bu arızayı nasıl karşılamalıyım bilemiyorum..

Eskiden her et yemek istediğimde "bamyada da aynı vitaminler var kızım daha sağlıklı" gibi argümanlarla et yemem engellendiği için vejeteryan olduğumda sorun çıkmadı ailemden.
Vegan olduğumda her hafta 5 kilo yoğurt tüketen ailem ise öleceğimi düşündü hep ama pek karşı çıkmalar zorla yoğurt yedirmeye çalışmalar olmadı, farklı şehirlerde yaşadığımız içinde sorun olmadı pek. Tatilde yanlarına geldiğimde ise annem beni kan testi yaptırmaya gönderdi direk, ailecek demir eksikliğimiz olduğu halde benim b12 dışında bütün değerlerim normal çıktı. Bir daha veganlığım hakkında yorum yapmadılar ondan sonra

Karma karışık.. evlatlarinin aç kalmasina dayanamayip yemek yapiyorlar ancak felsefi açıdan karşılar..

Eşimle birlikte üç yıl önce vegan olduk, kararımızı ailelerimize açıkladığımızda baştan bu işin ne olduğunu uzun uzun anlatmak gerekti. Sonra hepsi kabul etti ve durumu "normal" karşılamaya başladılar. Fakat şu an çok azalmış olmasına rağmen şöyle diyologlar geçebiliyor aramızda.

Annem: Siz hala şey misiniz kızım?

Ben: ney miyiz anne?

Annem: işte ot yiyeyen.

ben: evet

Anneannem bize "megan" diyor. eşimin babası "otçu" ve anneme göre de hala "şey"iz. babam ise olup biteni hiç iplemeden inek alım satımına devam ediyor, kurbanlık besliyor ve kesimhane yapma gibi planları olduğunu söyledi:S içimiz paralanıyor... böyle ironik şeyler de var işte:S

anneanne ve dedeyle yaşayan biri için mücadele etmenin anlamının olmadığı bir durum. Yatağıma çıkan karıncayı alıp balkondaki saksıya bıraktığım için "öldüreceksin onları,neyle uğraşıyorsun kafayı yedin" kavgalarından yoruldum. :(

konuyla ilgili earthling ed'in videosu