köpekle yaşamak

bir insan evladının tecrübe edebileceği en harika deneyimlerin başında yer almaktadır. konuşmadan anlaşabilirsiniz, hastalığınızda başınızda durur, eğlenceye ise eğlence katar, o koca gövdesini kaplayan kıllarıyla kucağınıza üstünüze yatar uyur kalır, sabahları ise o kocaman dilleriyle yalayarak uyandırır. evet evin içinde yemeğinizde dahi çıkan kılları oluyor ama insan dert etmiyor artık. hayata doğaya bakışınızı baştan sona değiştirir. sevgiye dair sınırsız bir algınız oluşur. sizin duygularınızı sizden daha iyi bilir. yazacak olsam sanırsam abartmadan yüz bin vuruş yazabilirim.

kimselere havlamaz gider hoşlandığınız kişiyle karşılaştığınızda ona havlar, iki laf etme şansınızı bile yerle bir eder. bunun nedeni de sanırsam kalp atışının değişmesi olsa gerek. bu açıdan biraz kırgınım kendisine.

aklınıza bazen normal şartlar altında sizden daha erken öleceğini düşündüğünüzde dahi gözleriniz yaşarır.

bir buçuk sene oldu güzel kızımı kaybedeli, dün gibi aklımda küçücük bedeninin üzerine kireç döküldü distemper yüzünden, mezar bile yapamadık, ölümünden ayrı en çok canımı yakan da bu oldu, tarif edilemez bir acı, barınaklar böyle hastalık yuvası. diğer evlatlarımın da bir gün benden önce öleceği düşüncesi zaman zaman aklıma düşüyor, nasıl başa çıkacağım bilmiyorum. beni zaman zaman üzseler de yaramazlık yapsalar da, kuyruk sallamalarını şapşik suratlarını görünce kızgınlığım geçiyor. beden dillerinden her şeylerini anlıyor olmak çok keyifli. canımdan çok seviyorum evlatlarımı, ömürleri uzun olsun.
yıllardır hala alışamadığım şey kin tutmuyor oluşları, sosyal medyada o kadar köpek şiddeti görüyorum ama yine de kin beslemiyor, yine gel dese geliyor kuyruk sallıyor, yine de insana olan güvenini kaybetmiyor, bütün saf temiz duygularıyla karşılıksız sevgileriyle muazzamlar, bazen onların varlığını hak etmediğimizi düşünüyorum.