psikiyatrinin paranoya, şizofreni, depresyon, epilepsi gibi teşhislerle tuttuğu alanda aslında psişik duyarlılığına yabancılaşmış insanın trajedisi saklı bence.
pedagoji eğitimi almış ve bu alanda çokça kafa patlatmış biri olarak, duyarsızlığı norm alan bir toplumda duyarlı olmayı seçen her insanın anormallik etiketiyle yaftalandığını düşünüyorum.
heyvan yiyen dünyada vegan olmanın psikolojisi, öteki sayılmakla baş etmek gibi sınavlardan geçerken insan kendi doğrusuyla daha samimi bir ilişki kuruyor.
günümüzde de insanı hasta olmakla itham eden tıp anlayışının, semptomların yok edilmesini amaçlayan yaklaşımın karşısına, arızaya sebep olan etmenleri inceleyen, sorunların temelinde yatan toplumsal, kültürel etkiye odaklanan, alışkanlıkları değiştirerek iyileştiren yöntemler giderek daha çok kabul görüyor.
örneklemek gerekirse;
11 yaşındayken uyurgezer kabuslar görmeye başladım. olayların ilerlediği bir süreçte yapılan uyku analizi sonucu, bana epilepsi ilaçları yazılmıştı. evdeki korkunç gerilimin düzeltilmesi bu reçetede yoktu mesela. neyse ki ailem olağanüstü bir farkındalıkla, beni ilaçlamak yerine o zamanlar gümüşsuyu'nda bulunan transandantal meditasyon merkezine meditasyon öğrenmeye götürdü.
her gün yaptığım uygulama sayesinde uyurgezerlikten kısa zamanda kurtuldum. bir süre ailece meditasyon yaptığımız için evdeki gerilimde de hatırı sayılır bir azalma oldu.
sonuçta bana anormal teşhisi koyup ilaçla tedavi edecek olan yöntem yerine, çevresel faktörleri de içine alan, sorunu dinlemeye yönelik bir çözüm, hakikaten, kalıcı olarak işe yaradı. bu da böyle bir hikayemdir.
