yaklaşık bir yıldır veganım. başta cok zorlanacağımı düsündüm fakat hiç tahmin ettiğim gibi olmadı. özellikle yemek yapmayı öğrendikten sonra asla zorlanmadım. tek zorlayan çikolata oldu. onu da son 3 aydır sarella'nın bitteriyle çözdüm. evde peynirin bitmesiyle 1 hafta veganliğı deneyeceğim derken 1 yıldır hayvansal tüketmiyorum. öyle bir kolaylık. tabii bunda istanbul'da yasiyor olmamin etkisi de olabilir. acikcasi antalya'ya gittigim 3 ayda biraz daha zorlanmistim. hepsi bir kenara veganligin yoran tek yanı saygisiz insanlar. onun dısındakiler cözüluyor.
11 senedir veganım, bir gün bile ben ne yiyeceğim diye düşünmeden yiyorum, 'veganlık çok zor' ağlamasını hiçbir zaman algılayamadım hakikaten. 10 yaşımdan beri vejetaryen besleniyor olmamın avantajını da yaşıyor olabilirim. Keşke ebeveynlerim de vegan olsaydı da doğuştan vegan olsaydım diye ağlıyorum ben de.
Yaklaşık 1 yıldır vegan olarak hayatıma devam ediyorum, bu tercihi yaptığım ilk gün ile bugün arasında herhangi bir fark yada zorlanma görmüyorum bu süre zarfında bedelli askerlik filan dahi yaptım ve orada bile herhangi bir zorluk görmedim.
eğer katılmak zorunda olduğunuz iş yemekleri gibi durumlara, daha doğrusu masadakilere katlanabiliyorsanız; allah bizim için yarattıdan ellerini yıkarken öldürdüğün mikroorganizmalara kadar giden kazanma hırsına sabredebiliyoranız; yemek bulma, yeterli sağlıklı beslenme, giyinme, temizlik, kozmetik ürün bulma gibi konularda hiçbir zorluğu yok.
burda bir anımı anlatayım, yeni vegan olduğumda biri yanıma gelip sevgilisinin de vegan olduğunu ve nerdeyse bütün saçlarının döküldüğü ve sağlığı bozulduğu için veganlığı bıraktığını söyledi. sonra da ekledi: "yani sonuçta sabah akşam simit yiyosun normal bence". tabii ki bu eski bir hikaye ama şu anda da buna benzer düşünenlerin olduğundan eminim.
burda bir anımı anlatayım, yeni vegan olduğumda biri yanıma gelip sevgilisinin de vegan olduğunu ve nerdeyse bütün saçlarının döküldüğü ve sağlığı bozulduğu için veganlığı bıraktığını söyledi. sonra da ekledi: "yani sonuçta sabah akşam simit yiyosun normal bence". tabii ki bu eski bir hikaye ama şu anda da buna benzer düşünenlerin olduğundan eminim.
Zor olan hayvan olmak!
Zor olan insan faktörüne karşı direnen doğa olmak!
Zor olan ezilen, sömürülen ve ötekileştirilen olmak!
Yani veganlık zor filan değildir.
Bir beslenme biçimi de değildir!
Aç kalırım, ya sağlığım bozulursa? diye kara kara düşünenler; kandan değil topraktan besleneceğiniz için bu tip korkulara kapılmak yersiz.
Toprak hayattır...
Zor olan insan faktörüne karşı direnen doğa olmak!
Zor olan ezilen, sömürülen ve ötekileştirilen olmak!
Yani veganlık zor filan değildir.
Bir beslenme biçimi de değildir!
Aç kalırım, ya sağlığım bozulursa? diye kara kara düşünenler; kandan değil topraktan besleneceğiniz için bu tip korkulara kapılmak yersiz.
Toprak hayattır...
Benim için doğru olmayan gerçektir. Asla ne yiyeceğimle ilgili bir zorluk yaşamıyorum. Bana zor gelen etrafımdaki insanların özellikle sevdiklerimin hala hayvansal yiyecekleri tükettiklerini görmek, bilmek.
Veganlık değil naveganlar zor. Keşke hiç konuşmasalar hayat o kadar kolay ki
Sadece bir kaç ürün var hayvansal, karşılığında binlerce bitki türü var, sadece ezberlerden, kalıplaşmış fikirlerden uzaklaşmak zor...
yeme-içme kısmı gerçekten kolay. her alanda hayvan sömürüsü var ne yazık ki, bazen bilmeden kullandığım ürünler olduğunu fark ediyor ve üzülüyorum. etrafında vegan insanlar olanlar için çok daha kolaydır muhtemelen.
mercimek çorbası, fasulye, nohut, bulgur pilavı, yaprak sarması gibi kombinasyonlara sahip ülkede aslında fazlasıyla kolaydır. ayrıca farklı lezzetleri de bulabiliyorsun. yukarıda yazıldığı gibi bizler için kolay, hayatımızda alabileceğimiz en basit, en vicdani karar.
insanlarla (vegan olsun olmasın) uğraşmak zor.. uyuyarak yaşamaya alışmış biz insanların her alışverişinde her öğününde her yaptığı şeyde düşünmek zorunda bırakılması zor.. vegan olmak değil..