vegan olduğunuzu açıklama süreci

2 yıllık vejetaryen oluşum yüzünden zaten ailem üzerinde sağlığımla ilgili birçok endişe varken, artık vegan bir hayat sürdürdüğümü açıkladığımda çok şaşırdılar. hayatı boyunca sürekli hayvansal ürünler tüketen, hatta "onları yemeden doyamayan" birisi olarak vegan oluşum şok etkisi yarattı.

şanslıydım ki bu tür fikirlere, düşüncelere aşırı tepki veren bir ailem yok. gayet makul bir şekilde, endişelerini dile getirdiler, tek düşündükleri aslında benim sağlığımdı nihayetinde kötülüğümü isteyen bir motivasyonları yoktu. Güzelce izah ettim merak ettikleri konuları, ailemizde süregelen "kalıtsal" hastalıkların, birçok yaşlı aile bireyimizi kaybetmemize neden olan hastalıkların nedenleri ile ilgili de beslenme kaynaklı okuduğum, izlediğim ve araştırdığım konulardan bahsedince, ikna oldular, ya da ikna olmuş gibi yaptılar ama 4 yıldır vegan bir hayat sürüyorum belki de daha fazla bilmiyorum saymayı bıraktım.

ha bu arada sürekli kendini "hayvan severlik" sıfatı ile tanıtan aileme biraz kibar bir dille bunun aslında sürdürdükleri hayat gereği, yanlış bir kullanım olduğunu anlattım. hak verdiler vermediler, totalde 6 köpek, 1 kedi olan bir aileyiz. anne de vejetaryen oldu bu süreçte :) ailenin diğer fertleri (baba, abi) pek ümit vermiyorlar şimdilik.

Genelde sosyal ortamdaki paylaşımlarımın Veganlık üzerine olmaya başlaması ile tepkiler/sorular geldi arkadaşlarımdan. En çok iş arkadaşlarım ve annemin şaşkınlık ile "Sen nasıl doyacaksın" tepkileri oldu. Yemek yemeği sevdiğim (öyle böyle değil ama) için aç ve bir deri bir kemik kalacağımı zannediyorlardı. Etrafımdaki bazı insanlar da "Aşık olduğu kişi Vegandır; bu da ondan olmuştur kesin" gibi geçici bir heves olduğuna inandılar.

Ben kimseye düzgünce açıklamadım. Aileme "ben bunları artık yemiyorum çünkü hakkım değil" "ve bunların olduğu masaya oturmam" dedim. İnatçı ve bir daha konuşmama itimali olan biri olduğum için tamam dediler. Her yemeğe gittiğimde aynı vegan yemekler yapılır ve herkes onları yer.

Zorunlu ilişkim olan kişilerle, aile iş arkadaşları gibi, veganlık konuşmayı sevmiyorum çünkü o sırada çok haklı olduğumu vs söyleyip aynen devam ettiklerinde onlardan soğuyorum ve yüzlerini görmek bile istemiyorum ama onları görmek zorundayım. Kendi akıl sağlığımı da korumam lazım.

Yaklaşık 2 yıldır vejetaryen beslendim. Ailemle sürekli atışma halindeydim. Babam et yemezsen ölüceksin vücudun çürüyecek gibi sürekli iğneliyordu. Ama alıştılar artık kendilerine kadar pişiriyorlar annem yemekleri 2 çeşit yapıyor o akşam et varsa bana ve ablama etsiz pişiriyor vs. Benim için en zoru sevgilimin ailesine açıklamak hala açıklayamadım çünkü boşnaklar ve et süt yumurta onların yaşam biçimi. Onlara gidince yedirmesinler diye bin takla atıyorum resmen.

bu veganlar da hep vegan olduğundan bahsediyor yhaaaa lafı yüzünden kimse bana sormadıkça vegan olduğumu açıklamıyorum. açıklamayarak da veganlığın bilinmesine fırsat yaratmadığımı düşünüp üzülüyorum. açıklasan bir dert açıklamasan bir dert. aktivizm yapmak beni aşırı yoruyor. çevremdeki insanlar veganlığı anlayıp uygulamayınca onlara sevgimi samimiyetimi kaybediyorum...

değinmek istediğim nokta ise şu: veganlık veya insanı herhangi bir şekilde konfor alanından çıkartan her eylem (çoğu insan hala vicdanlı bir şekilde doğru olanı yapmayı, zevklerine tercih edemediği için) toplumdan bir kat daha soyutlanmamıza sebep oluyor.