kurban bayramı deneyimleri

hayvanların çaresiz melemeleriyle gelir. kan kokusu başınızı alır. sürekli pişirilen etler genzinize yapışır, nefes alamayacak duruma gelirsiniz. hatta et yiyenleri de tutar, tiksindirir.

bayram nedeniyle deneyimlerimizi bir başlıkta toplayarak ilerisi için atılacak adımları hep beraber düşünmenizin faydalı olabileceğini düşündüm.

örneğin, ben ailemi (bu sene olmasa da) seneye kurban yerine, bir kurum ya da kuruluşa yardımda bulunmaya ikna ettim. bayram günlüğümü de buraya aktarmayı düşünüyorum. hep beraber paylaşalım bu acı deneyimlerimizi. bir nebze de olsa, umuda sevk edecek anlar da çıkacak bizler için.

Malesef piknik alanının yanında evim ve her kurbanda mangala gelen bir sürü kişi oluyor.Bu sene korona yüzünden yasak belki bi nebze azaltır.Ailemi ikna edemiyorum çünkü onlar kurban kesilmesi gerektiğini yoksa bu kanın insandan akacağına inanıyorlar.eminim kurban kesmeyen ve hala yaşayan bir sürü insan vardır.keske yardım niyetine kanser derneklerine bağış yapsalar.

Kurban Bayramı travmaları olarak da anabileceğimiz olmaz olası yaşantılar. çocukluğumun geçtiği merter'de her "bayram" hayvanlar bir iki hafta öncesinden bahçeye getirilir, kesilene dek beslenirdi. biz çocuklar bu süreçte hayvanlara sarılır, onlarla sevgi bağı kurardık.

gün geldiğinde hepsi birer birer ayaklarından ve gözlerinden bağlanır, mahalledeki tüm çocukların gözü önünde boğazları kesilerek öldürülürdü. akabinde alınlarımıza çalınan bir parmak kanlarının toprak üzerinde oluşturduğu dereyi, adamların derilerini hızlı bıçak darbeleriyle ve çekiştirerek yüzerken çıkan sesleri, hayvanların hâlâ titreyen bedenlerini ayaklarından üfleyerek şişirdiklerini hatırlıyorum. iç organları bir tarafa, deriyi bir tarafa yığarlardı. kokudan öğürmemize rağmen bütün bunların yetişkinler tarafından tamamen normal sayılmasına biz de iştirak etmeye çalışırdık.

bir keresinde kocaman bir boğanın kesim esnasında iplerden ve ellerden kurtuluşu, kafası sallanarak bahçede üç çeyrek tur koştuktan sonra yere yığılması, hâlâ aklımdan çıkmayan bir travmadır.

toplumsal bir akıl tutulması bütün bunlar. çocuk kalbim hepsine şahit. insan, içindeki çığlığa kulak vermeye karar verdiğinde, yıllar boyu görmezden gelinmiş ufacık bir çocuk buluyor çığlığın geldiği yerde. bu çocukla yüzleşmek hepimiz için herşeyden daha zor.

o yüzden, insanlar vegan bilincinin bu yüzleştirici etkisine direnç gösteriyorlar. o kapı bir kez açıldı mı, çorap söküğü gibi gelen zincirleme uyanışlar karşısında çıldırmak işten değil çünkü. benliğimizi üstüne kurduğumuz paradigmanın çöküşü. sevgi denen şeyin baştan sona yeniden tanımlanması. zor iş.

neredeyse her bayram memlekette akrabaların yoğun baskısı altında kalır, yoğun et bombardımanından sıyrılıp kendimi kurtarmaya çalışırım. tokum derim, midem bulanıyor derim, hastayım derim sökmez o yoğun baskı iliklerime kadar işlemeye devam eder. ha bir de erkek adamsın sen erkek adam et yemez mi sözü acayip ayar eder, erkeklik et yiyip yememekle mi ölçülüyor:) et yiyen bir çok adamdan daha güçlüyümdür yıllarca spor yaptım, beslenmeme de dikkat ettim.

beni en çok derinden etkileyen şey ise, bir canlının vahşice öldürülüp daha yerdeki kanı kurumadan, canlı canlı olarak mangalda pişiyor olması ve insanların bu durumu çok normalmiş gibi karşılamasıydı.

'' kurban insanlar için bayram, hayvanlar için katliamdır! ''

Her yıl görmek zorunda kaldığımız katliam. Deneyimlemekten bıktık.

Küçükken bahçemizde kesilirdi hayvan ondan öncede bahçemizde duracağından dışarı çıkmamaya çalışır okula gideceksem sesini duyarım diye ödüm kopardı hayvandan korktuğum için değil öleceğini engelleyemeyeceğimden bi nevi daha az üzülme çabamdı o gün geldiğinde de duymamaya duymamayı kokusunu dahi duymamaya çalışır odamdan çıkmazdım günler sonra bile bahçede kan görürüm diye ödüm kopardı. Ancak sanki marketten alinan etler ayni sey degilmis gibi gelirdi yillarca vegan olmaya karar verene dek

dışarıda göreceklerimden korkup evimden çıkamadığım, aynı zamanda o günleri bayram görmediğimden tatilini de kabul etmediğim için işyerimi açtığım ve yolda karşılaştığım biri iyi bayramlar derse diye kimsenin yüzüne bakmadan yürüdüğüm günlerdir

Dogmatik annem benden bir tanıdığa et götürmemi istedi. Siz olsanız ne yapardınız?