aile’nin vegan-vejetaryen olmaya karşı çıkması

- Anne hasta oldum.
+Hep et yemediğinden protein alamıyorsun.

-Baba bana araba çarptı.
-Hep et yemediğinden.

-Anne seni seviyorum.
+Hep et y. Ben de seni seviyorum yavrum

(Sayın aile fertleri lütfen her şeyi vegan'lığa vejetaryen'liğe bağlamayın teşekkürler)

ben güneydoğuluyum, babam da öyle. ikimizin de içinde doğup büyüdüğü yemek anlayışı hayvan sömürüsü üstüne kurulu. hatta bundan sebeple ne zaman memleketime gidesim gelse bir yandan içim sıkışır. oradaki sülalem de birbiriyle iç içe ve genişçe. üstüne yemek bizde büyük bir olaydır.

ilk vejetaryen olduğum zaman ailemden, özellikle de babamdan büyük bir tepki geldi. 2 sene boyunca nerdeyse her sofraya beraber oturduğumuzda uğraştı benimle. kimi zaman masadan tartışıp ağlayarak kalktığım da oldu. ama canım babam sonra sonra bıraktı.

vegan olduğumda tepkilerinden daha çok çekindim. ama aksine hiç beklediğim gibi olmadı. annem hala sağlık kaygılarından dolayı söylenir ama babam hiç sesini çıkarmaz bana, tatlı tatlı gider vegan sütü alır koyar dolaba yanlarına gittiğim zaman. fakat alıştıkları için mi, yoksa yaşlanıp çocukları saldıkları için mi giderek itirazları azaldı bilemiyorum. bu durumda olan herkese sabır diliyorum!

Başlığı hortlatıyorum sorry not sorry.
Bir yılı aşkın bir süredir hayvanları yemiyorum. İlk başlarda ailem dalga geçti, geçici bir heves hatta özentilik olarak gördüler. İnatçılığımla zor da olsa kabullendirdim. Şöyle bir sorunum var hala tabii ki problemler çıkıyor ama en çok zorlandığım da dindar ailemin “ e allah hayvanları bizim için yarattı” argümanlarına inançsız olduğumu belli etmeden bir cevap verebilmek. Bir de anne evinde vegan olmak çok zor :( üzülüyor annem sanki kötü bir şeymiş gibi, vegan olmak istiyorum ama bunu nasıl kabullendirebilirim bilmiyorum. Et yeme tamam ama peynir, yoğurt vs ye diyorlar. Önerilere açığım!

karadenizli bir aileden geliyorum. anneme ilk söylediğimde beni evlatlıktan reddetmişti :) sonrasında öğrencilik, tek başıma yapıp yiyorum diye fazla üstünde durmadı ta ki eve dönünceye dek. tabii bu süreçle yemek yapıp durmadım aktivistlikte yapıyordum her şey okey burada, uzaktayım ya. eve döndüm ilk başlarda çok çok sıkıntı neredeyse her gün kavga ediyoruz bu konudan en son tak etti isyan bayrağını çektim. o günden sonra artık üzerinde fazla durmuyorlar, din konusunda zaten inançlı biri olmadığım için konuyu nadiren açıyorlar. babam sofrada bunu da mı yemiyosun diyor ben de brokoli fırlatıcam diye cevap veriyorum. buna dönüştü ilerde belki daha iyi olur. ha şunu da ekliyeyim ailede herkes salya sümük yatarken bana hiçbir şey olmamıştı, ablam navegan olmasına rağmen demir eksikliği var bende yok. işte bunların hepsi koz :))

Dünyanın en zor şeyi aile evinde vegan olmak olabilir. Her sabah uyandığımda - şu var yer misin- hayırbununla karşılaşmak ve günün kalanının da farklı olmaması yoruyor doğal olarak. Ama en azından burası var destek verici ve samimi bir aile gibi ❤️

biraz da yaşla ilgisi olabilir bu durumun. 18 19 yaşının altında(genelde) aileler çocuklarının her şeyini kontrol altına alma çabasında olduğu için haliyle yediklerine de fazlasıyla karışıyorlar. bu durumda belki bazılarına ters gelebilir ama eğer her gün sofrada hep beraber yemek yemiyorsanız, kendi beslenme düzeninizi tam oturtmadan aileye söylememenin faydası olabilir. ben o yaşlarda olsaydım sanırım böyle yapardım.

Kurban bayramına doğru adım attığım vejetaryenlik serüvenim, tüm ailenin bir evde mangal yapması ve benim et yemeyi reddetmem ile büyük bir kavgaya sebep olmuştu. Günün sonunda aldığım tehtidlerle bir köşede ağlayan bir ben kalmıştım ama duyduğum ona hakarete ve baskıya rağmen vazgeçmedim, bu yoldan beni döndüren tek şey sağlık sorunlarım oldu. Şimdi ikinci bir serüvene hazırlanırken neler olacak, merak ediyorum:)

ailem kabul etti ama eniştemin ailesi kabul edemedi... garip olaydır her fırsatta yoğurtlu çorba yen mi ? yumurta yapayım mı? diye soruyorlar sabırla teşekkür ederim almayayım diyorum

ailenin karsi cikmasi yoktur, aileye karsi koyamama vardir.

karsi koymak burada negatif bir onerme degildir. tatli dil ile de yapilabilir.

ailemiz bile olsa herseye de bir cevap vermek zorunda degiliz.

veganim ben. bitti, o kadar :)

(bkz:‘veganlar çok agresif' sorunsalı)

Bizimkiler vejetaryen olmama karşı çıkmadı hatta babam ne kadar et yemeye devam da etse beni destekledi. Annem de "kızım bari prizola yeseydin ya" dedi ve sakın ha sakın vegan olma, dedi.